Nasza szkoła położona jest w centrum miejscowości przy głównej drodze powiatowej wiodącej z Nowego Sącza do Limanowej. Dojazd do nas jest bardzo dobry. Najlepiej skorzystać z usług małych prywatnych bus-ów. Znajdujemy się w bezpośrednim sąsiedztwie newralgicznych punktów wsi tj.Ośrodka Zdrowia, Poczty, kamieniołomu i biur KSD, GOK, sklepu wielobranżowego "Lucyna ". Z lotu ptaka budynek przypomina literę T , której główne skrzydło ustawione jest od strony południowej .Charakterystyczna barwa elewacji naszej placówki to kompozycja trzech odcieni koloru pomarańczowego.
W naszej szkole działa monitornig wizyjny.
O naszym patronie : Władysławie Broniewskim
Urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku, w domu o dawnych tradycjach patriotycznych, poświadczonych udziałem w powstaniach 1831 i 1863 roku. Dziadek, Jan Bonifacy Broniewski, był uczestnikiem powstania listopadowego. Ojciec poety, Antonii, zmarł, gdy przyszły poeta miał zaledwie pięć lat. Trud utrzymania i wychowania Władysława i dwóch starszych sióstr, Janiny i Zofii, spadł na barki dwóch kobiet: matki, Zofii z Lubowidzkich, oraz babki, Jadwigii Lubowidzkiej.
Władysław Broniewski uczęszczał go Gimnazjum Polskiego w Płocku w latach 1906-1915. Gimnazjum to dzięki strajkowi szkolnemu w 1905 roku uzyskało przywilej nauczania w języku polskim. W szkole poznał Broniewski bliżej poezję romantyczną: Słowackiego, który stał się jego ulubionym mistrzem, Mickiewcza, Norwida, a także późniejszych poetów romantycznych: Ujejskiego i Romanowskiego. Już w szkole związał się z ruchem niepodległościowym. Był skautem, należał do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej, a później do Związku Strzeleckiego.
Pod koniec 1914 roku Broniewski wystąpił jako redaktor, a zarazem autor większości artykułów i wierszy pisemka pod nazwą "Młodzi Idą". Miało ono charakter patriotyczny i antyklerykalny. Na jego łamach ukazały się pierwsze utwory poetyckie- Na szczyt i Już dość - późniejszego autora Troski i pieśni.
8 kwietnia 1915 roku Broniewski przerwał naukę gimnazjalną - był wówczas w siódmej klasie - i wraz z grupą kolegów znalazł się w szeregach Legionów. "Orlik", taki był pseudonim Broniwskiego już w Związku Strzeleckim, przeszedł chrzest bojowy w walkach na Wołyniu, a po odmowie złożenia przysięgi na wierność Austrii znalazł się wraz z innymi w obozie w Szczypiornie.
W 1918 roku Broniewski przerwał służbę wojskową, zdał maturę jako ekstern i zapisał się na Uniwersytet Warszawski. Rozpoczął studia filozoficzne. Jednakże w następnym miesiącu, choć niechętnie, powrócił Broniewski do wojska. Władza znalazła się właśnie w rękach Piłsudskiego i to ułatwiło mu podjęcie decyzji. Piłsudski był dla niego gwarantem demokratycznego zwrotu. Broniewski uczestniczył w walkach na wschodzie z Ukraincami, a później w wojnie z radziecką Rosją w 1920 roku. Utalentowany i dzielny oficer, wyszedł z wojska w stopniu kapitana, odznaczony krzyżem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych, przeżywa jednak coraz silniejszy konflikt wewnętrzny.
Pisany w latach 1918-1922 Pamiętnik ukazuje drogi, jakimi dochodził on do komunizmu i literatury. Władysław Broniewski w krótkim czasie stał się wybitnym polskim poetą rewolucyjnym. Na uniwersytecie wstępuje do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, ciążąc ku jego lewemu skrzydłu.
W 1923 roku był redaktorem odpowiedzialnym "Jednodniówki Akademickiej", przygotowanej przez socjalistów i komunistów. Uczestniczył w rozłamowym zjeździe ZNMS, po którym znalazł się - jako członek zarządu - w radykalnej i współpracującej z komunistami nowo powstałej organizacji ZNMS- Życie. W tym czasie nawiązał kontakt z Towarzystwem Uniwersytetu Ludowego, organizacją kulturalno-oświatową założoną w 1915 roku, a pozostającą pod wpływem PPS-Lewicy, później KPRP i KPP. Instytucja ta, prowadząca szeroką akcję odczytową i wydawniczą, skupiła wielu lewicowych działaczy i twórców:byli wśród nich także Jan Hempel, Stanisław Ryszard Stande i Witold Wandurski.
W roku 1923 Jan Hempel zaproponował Broniewskiemu współpracę z "Nową Kulturą", legalnym społeczno-literackim czasopismem . Poeta wszedł do zespołu redakcyjnego. W piśmie tym dochodzi do rzeczywistego debiutu - publikacji tłumaczenia wiersza Włodzimierza Majakowskiego Poeta-robotnik. Wcześniej ogłosił jedynie anonimowo utwór satyryczny Carmagnola Chjeny.
Na początku roku 1925 ukazał się pierwszy tomik poezji Broniewskiego, zatytułowany "Wiatraki". Znani krytycy Jan Lorentowicz, Karol Wiktor Zawodziński przyjęli ten zbiorek bardzo życzliwie, mimo zastrzeżeń wobec jego radykalnych akcentów.Natomiast krytycy lewicowi zarzucali mu niezdecydowanie ideowe. Jednakże obie strony wysoko oceniły walory artystyczne tomu i talent autora. Rok 1925 był także czasem pogłębiania się związków Broniewskiego z zespołem "Skamandra". W tym także roku poeta został sekretarzem redakcji " Wiadomości Literackich", tygodnika ściśle związanego ze "Skamandrem". "Wiadomości Literackie" zamieszczały także utwory i artykuły ludzi lewicy; na łamach pisma występowali obok Broniewskiego pozostali poeci Trzech salw. Broniewski umieścił w nim szereg recenzji i artykułów, m.in. omówienia zbiorków poetyckich Przybosia, Tuwima, Młodożeńca, grupy "Czartak".
Rok 1926 przynosi krystalizację ideowo-artystyczną przekonań poety. Wzrasta ilość tekstów o tematyce politycznej i społecznej. W tomiku znalazło się wiele utworów o wyrazistej aktualności: reakcja na egzekucję Botwina, Kniewskiego, Rutkowskiego i Hibnera był wiersz Na śmierć rewolucjonisty, na śmierć Żeromskiego - wiersz "Róża", na przewrót majowy - wiersz Do towarzyszy broni. Ten ostatni utwór ma interesującą historię i ściśle się wiąże z biografią autora.
W latach 1927-1931 Broniewski rozwija działalność literacką, publicystyczną i redakcyjną w prasie inspirowanej przez KPP. Pracował w redakcji "Dźwigni", 1927-1928, a później " Miesięcznika Literackiego", 1929-1931. Publikowali w nich obok Hempla, Stawara, Wandurskiego i Standego - Wat, Drzewiecki, Szczuka. Poważną zasługą pism było przyswajanie - w trudnych warunkach cenzuralnych- tekstów idei płynących ze Związku Radzieckiego. W czasie akcji przedwyborczej w roku 1928 Broniewski wspólnie z Władysławem Daszewskim przygotowali jednodniówkę satyryczną "Kaczka Republikańska". Poeta był jej redaktorem odpowiedzialnym i autorem tekstów satyrycznych. "Kaczkę republikańską" spotkał los wielu innych pism lewicy - została skonfiskowana.
We wrześniu 1931 roku aresztowano zespół redakcyjny "Miesięcznika Literackiego".. Była to represja za opublikowanie protestu pisarzy i intelektualistów przeciwko torturom, którym poddawano więźniów w słynnym więzieniu łuckim. Poeta, aresztowany wraz z innymi, został osadzony w warszawskim Więzieniu Centralnym i przebywał w nim dwa miesiące. Wspomnieniom z tego okresu poświęcił znany wiersz Magnitogorsk albo rozmowa z Janem.
W roku 1929 wydał Broniewski poemat Komuna Paryska, którego nakład prawie w całości został skonfiskowany. Fragmenty poematu opublikował autor w następnym swoim tomiku Troska i pieśń - pod tytułem Poemat o 1871 roku. W tym samym czasie podjął Broniewski pracę nad dramatem o Wielkim Proletariacie, którego jednak nie ukończył. Zainteresowania, początkami ruchu robotniczego, owocowały potem w Elegii o śmierci Ludwika Waryńskiego. Wydarzeniem w polskim życiu literackim stał się kolejny tomik Broniewskiego Troska i pieśń, który ukazał się w 1932 roku. Pisali o nim z uznaniem tak wytrawni krytycy poezji, jak Stefan Napierski i Karol Wiktor Zawodziński.
Lata trzydzieste przyniosły poważne zmiany polityczne, które odbiły się również w twórczości i działalności Broniewskiego. Wzrost wpływów faszyzmu, wojna domowa w Hiszpanii, atmosfera zbrojeń militarnych stanowiły międzynarodowe tło polskich stosunków politycznych, coraz wyraźniej ewoluujących ku wzorcowi ustroju totalitarnego. . Broniewski - aczkolwiek w tym czasie jego aktywność osłabła - nadal był mocno związany z ideologią komunistyczną. Zbliżająca się wojna, sukcesy faszyzmu i sytuacja kraju, obok niepokojących wydarzeń w ZSRR, odcisnęły wyraźne piętno na twórczości poety ostatnich lat przedwojennych. Nastroje katastroficzne oraz próby wyzwolenia się spod presji owych nastrojów to motywy przewodnie ostatniego przed wojną tomiku, wydanego w 1939 roku Krzyku ostatecznego. Zbiorek - obok aktualnych utworów politycznych - przyniósł wzmocnienie ogólnej tonacji patriotycznej, związanej głównie z tematem ziemi ojczystej.
W kwietniu 1939 roku - w momencie zaostrzenia stosunków pomiędzy Polską a Niemcami hitlerowskimi, tygodnik "Czarno na białym", w numerze z 9 kwietnia, umieścił głośny wiersz Władysława Broniewskeigo Bagnet na broń, którego syntetyczna formuła posiada charakter równocześnie patriotyczny i rewolucyjny. Wagę wiersza potwierdza reakcja zarówno ze strony prawicy, jak i lewicy. W tym roku otrzymał Broniewski - mimo sprzeciwów - nagrodę Związku Zawodowego Literatów Polskich. Jedyną nagrodę jaką mu przyznano przed wojną.
Podczas kampanii wrześniowej poeta nie został zmobilizowany, nadal bowiem działały polityczne uprzedzenia do ludzi lewicy. Broniewski sam usiłował dotrzeć do pułku, jednakże przydział do ośrodka zapasowego 28 dywizji otrzymał dopiero w drugiej połowie września w Zbarażu, zbyt późno, aby wziąć udział w walce. Na tereny te wkroczyły wojska radzieckie. Broniewski zamieszkał we Lwowie. Tutaj - w styczniu 1940 roku - na podstawie fałszywego oskarżenia aresztowany przez NKWD, przebywał w więzieniu do sierpnia 1941 roku.Była to jedna z najcięższych prób ideowych poety. Wyszedł z niej zwycięsko, zachowując swoje przekonania, ale z poczuciem krzywdy i tragiczności swego położenia. Oparcia szukał w nakazie bezwzględnej walki z hitlerowskimi Niemcami, nakazie, który stał się dlań obowiązkiem patriotycznym. Świadectwa tej postawy odnajdujemy w wierszach zbiorku Bagnet na broń - Co mi tam troska, Droga, A kiedy będę umierać, Monte Cassino. W tym właśnie okresie powstały także utwory będące próbą ratowania wartości podważanych przez Berkowskie więzienie: List z więzienia, Zamieć, Grób Tamerlana, Do poezji. Po wyjściu z więzienia Broniewski początkowo pracował w redakcji wydawanego przez ambasadę polską w Kujbyszewie pisma "Polska", później zaś - w kwietniu 1942 roku - wstąpił do organizowanej wówczas na terenie ZSRR armii generała Andersa. W jej szeregach opuścił Związek Radziecki i udał się najpierw do Iranu, a potem do Palestyny. Okres wojenny przyniósł dwa zbiorki poetyckie: Bagnet na broń oraz Drzewo rozpaczające. W pierwszym dominowała liryka o temacie "żołnierskim", apelująca do uczuć patriotycznych, oraz utwory poświęcone refleksji ideowej, próbie wewnętrznego rozrachunku. Drugi zbiorek, Drzewo rozpaczające, miał tonację odmienną - motywy tęsknoty i nostalgii mieszały się z akcentami autoironii i pozornej nonszalancji. Osobną grupę w tomiku stanowiły wiersze, które powstały pod wpływem wiadomości, nieprawdziwej, o śmierci żony - Marii Zarębińskiej.
W roku 1945 powrócił Broniewski do kraju. Pierwsze utwory napisane po powrocie ;podjęły tematykę społeczną, zawierały motywy bliskie rewolucyjnym wierszom przedwojennym , tyle że poezję walki zastąpiła teraz poezja pracy i odbudowy. Jego twórczość zdobywa uznanie - świadczą o tym przyznane mu w roku 1946 nagrody literackie miast Łodzi i Warszawy. Optymistyczny ton ówczesnych wierszy przyćmiła wkrótce osobista tragedia poety. Rok później spotyka go ciężki cios - umiera w Zurychu żona Maria Zarębińska, była więźniarka Oświęcimia. Jej poświęcił poeta szereg przejmujących utworów, opublikowanych w tomie Nadzieja. Lata pięćdziesiąte przynoszą wzmocnienie nurtu refleksji i zadumy nad pejzażem ojczystym. Po wyraźnie rewolucyjno-społecznych dłuższych utworach: Opowieści o życiu i śmierci Karola Waltera-Świerczewskiego, robotnika i generała - 1947 i Słowie o Stalinie - 1949 , powstają poematy liryczne: Mazowsze i Wisła. Także wśród krótkich utworów lirycznych pojawiło się wiele tekstów poświęconych ziemi ojczystej. Lata ostatnie przynoszą szereg wierszy osobistych: przejmujące liryki zbiorku Anka , poświęconej tragicznie zmarłej córce, oraz utwory ewokujące motywy śmierci, przemijania i czasu. Ostatnie wiersze są rzeczywiście ostatnimi stronicami " pamiętnika artysty", podsumowującymi biografię twórcy.
10 lutego 1962 roku Władysław Broniewski zmarł na raka krtani. Jego zasługi dla literatury Polski Ludowej poświadczyły dwie nagrody państwowe, 1950 i 1955, oraz ordery Budowniczego Polski Ludowej i Komandoria z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczenia te nie były tylo gestem uznania - lecz także potwierdzeniem rzeczywistej wielkości. Z jego śmiercią zamknęła się jedna z wybitnych kart polskiej poezji socjalistycznej.
źródło:Opracowanie własne na podstawie- Tadeusz Bujnicki "Władysław Broniewski"